De laatste weken ben ik mij ervan bewust hoe snel ik op bepaalde momenten op iemand reageer. Voor ik het weet heb ik al antwoord gegeven of een opmerking gemaakt. Ik verbaas mij over mijn snelle reactie. De woorden zijn mijn mond al uit voordat ik er goed en wel over nagedacht heb.
Ik schrik en reageer
Zoals ik al zei ben ik er de laatste tijd bewuster mee bezig. Achteraf dan. Dus nadat ik het gezegd heb. Ik wijt het aan de drukte die ik voel op dat moment. Bijvoorbeeld in de ochtend als de kids aangekleed en met ontbijt in hun buik naar school moeten. Reken maar dat ik dan druk ervaar. Of als ik tienduizend dingen op een dag doe en in een bepaalde drive zit, gespitst op wat ik allemaal nog moet en kan doen.
Dan voel ik een gezonde spanning in mijn lijf en ga ik automatisch versnellen. Dus dan is mijn reactie ook sneller toch? Logisch?
Maar wat ik dus de laatste tijd merk, is dat ik het ook doe als ik geen drukte ervaar. Ook dan heb ik nog steeds een behoorlijk snelle reactie. Het is er ingeslopen zou je kunnen zeggen. Als ik er nu bij stil sta, merk ik dat ik mijn reactie voortkomt uit schrik. Iemand zegt of vraagt iets, ik schrik en ik geef (snel) mijn reactie. De schrik varieert van heel klein, klein naar groot en heel groot. En alle nuances er tussen in.
Mannetje uit het bosje
Met een client had ik het er laatst over. Zij noemde dit het mannetje uit het bosje. Soms kan die ineens tevoorschijn komen. Je reactie is afhankelijk van hoe het mannetje (of vrouwtje) er uit ziet. Hoe hij tevoorschijn komt. Wat hij zegt, wat hij aan heeft, met welke snelheid, of je hem of haar aan ziet komen. Ga zo maar door.
Je zou dus kunnen zeggen dat er geen standaard reactie is want de situatie (of het mannetje) is niet altijd hetzelfde. Mijn snelle reactie is niet altijd nodig.
Door te kijken naar het mannetje, kan je zien of een snelle reactie nodig is voordat je hem al geeft.
Ik kan zelf toch ook wat doen?
Ja, want dan ligt het niet alleen aan de situatie waarin jij je (ineens) bevindt maar ook aan je eigen gemoedstoestand. Het maakt uit hoe jij je voelt, hoe jij reageert. Dat heeft invloed. Maar het maakt ook dat jij invloed hebt op hoe jij reageert. Dat telt net zo goed dus.
Je kan bijvoorbeeld meebewegen. Zoeken naar de ruimte die ontstaat als jij nagaat wat het voor een situatie is waar je in terecht bent gekomen. Bijvoorbeeld, een collega vraagt of jij een document voor hem wilt toesturen, terwijl jij een rapport aan het schrijven bent. Je kan vanuit schrik en irritatie direct nee zeggen of je kan aan hem vragen wanneer hij het nodig heeft. Je kan ruimte creëren met jouw eigen reactie.
Ruimte
Ruimte voor jezelf. Ruimte om te kijken hoe het mannetje er uit ziet. Of je er van weg moet rennen of dat je kan blijven staan of dat je er naar toe kunt gaan.
Ik ga er in ieder geval eens op letten en minder snel reageren. Misschien lukt het mij om 1 of 2 seconden te wachten voordat ik iets zeg. Dat moet toch lukken?
Want als ik wat wil veranderen, moet ik ook wat anders gaan doen toch?
Ik ben benieuwd naar jouw bosmannetjes en jouw reactie erop.
Laat je het mij hieronder weten?
